Babalar Da Ağlar

Babalar buzdolabinin içindeki lambaya benzer. Buzdolabin kapisini açmadan lambanin varliginin farkinda olmazsiniz. Peki, babalarin yürek kapisi nasil aralanir? Kim bilir nice söylenmemis sözler saklidir tipki kirisik alnindaki çizgilerde kuytuya yatirilmis duygular gibi. Yasarken yasadiklari görülmemis
silik gölgelerimizdir babamiz.

Hem kendisinden korktugumuz tedirgin bir
düs gibidirler, hem de korktugumuz, canimiz yandiginda imdadimiza yetismesini bekledigimiz usulca yanagimiza dokunmasini istedigimiz
yitik dayanagimizdir babamiz.

Bir babayi ancak babasini yattigi topragin altindan çagiran bir kizin gözlerindeki çaresizlikten anlayabilirsiniz. En çok kizlar sayiklar babalarinin isimlerini. Sesinden önce solugu yere düser de
yerden kaldiran baba eli yoktur artik.

Yasamak agrisi büktükçe boynumuzu varsa bir avuç gözyasimiz gider mezarinda “Ölmek ne kadar uzak böyle baba!” diye tirnaklariz geçmisimizi. Babalari aglamaz bilir onun adina da yaslar dökeriz, oysa babalar da aglar içten içe akitarak sessiz