Başka Yollar

Bazi yolculuklarimi Gece’ye benzetiyorum ben. Kendi karanligimin, ama bir baskasinin uykusunun içinde baslayan, gelisen seferler onlar. Kaybolmaktan, kaybolustan sözetmiyorum tam; aramanin, yaklasiyor olma duygusunun çekirdeginden eksik oldugu birkaç yolculugun yanindan geçtigim oldu, ama hiçbirini Gece’yle, gecelerle örtüstürmedim bu nedenle: Karanligin günisigiyla dogrudan baglantisi yok gerçekte; içeride o, en içeride bir yerde, ola ki dogumumu önceleyen, varolusumu, buraya çikip gelisimi hazirlayan aylara ait bir isik, isiksizlik kesiti: Dönüp, dönenip duruyorum oldugum yerde; gövdem, sikistigi kösede güç belâ hareket ediyor, görmeyi henüz bilemiyorum gerçi, gene de yavas yavas sertlesen kafatasimin dibindeki bir ekrandan hiçbirini teshis edemedigim görüntüler ölçüsüz bir hizla akiyor.