Katil Nietzsche Asker Kant

Katil Nietzche-Asker Kant, deyim yerindeyse, felsefi bir otopsi kitabi. Anlati ile masalsilik arasinda salinan bir kurgu-metin. Anlatiya ironi ile dolu öfkeli bir söylem eslik ederken, tüm nedensellikler “neseli” bir tarihsellikle bulusuyor. Hamza Celâleddin, çarpici üslubuyla okurlari mizahi bir felsefi anlatiya davet ediyor.

Uzunca bir masanin etrafinda, tarihin tüm antikahramanlari toplanmisti; gökte tastamam kamer, yerde sözü gereksiz uzatan pürtelas bir nehir, sarap kadehleri hizla dolup bosaliyordu. Masanin görünen egemeni, gür sesi ve dolgun gövdesiyle katil Nietzsche, ballandira ballandira (bir yandan da biyik altindan asker Kant’a müstehzi gülümseyerek) 1872 baharinda Basel’de isledigi kusursuz cinayeti anlatiyordu. Hemen yaninda gece bekçisi Schopenhauer onu kolundan çekistiriyor, göz ucuyla da Kant’i isaret ederek Nietzsche’yi (en azindan bir süreligine) sükûnete davet ediyordu. Nitekim Kant da, Nietzsche’nin bu tehditkâr hitabeti karsisinda iyiden iyiye sinirlenmeye, purosunu eskisine nazaran daha az incelikli bir tavirla agzina götürmeye baslamisti. Ama yine de tam bir asker nezaketiyle (bu, kulaga tuhaf gelebilir; asker nezaketi bir oksimoron olarak da bilinir) Nietzsche’ye kesilmis olan kulagini Sartre, Camus ve Heidegger arasinda dönen futbol muhabbetine çevirerek olasi bir kavgadan kaçinmisti.