Makro Ekonomi 2 Karşılaştırmalı Kuramlar Ve Ekonomi Politikaları

Adam Smith, David Ricardo, John Stuart Mill gibi Aydinlanma Çagi filozoflarinin görüsleri çerçevesinde sekillenen ve gelisen modern iktisadi düsünce, ders kitaplarinda “Klasik Ekonomi Kurami” basligi altinda incelenmektedir. Kapitalizm’in Ekonomi Politigi olarak da nitelendirilen Klasik Ekonomi Kurami, 19. yüzyilin ikinci yarisindan itibaren, Walrasyan Genel Denge Modeli’nin temel varsayimlari dogrultusunda analitik bir çerçeveye oturtulmustur. Böylece, “Neoklasik (Walrasyan) Model” olarak bilinen bir kuramsal çerçeve gelistirilmistir. Neoklasik Iktisat’in baslica öncüleri Irving Fisher, Alfred Marshal, Arthur Pigou gibi iktisatçilardir. Keynes’in, “Klasik Makro Ekonomi Kurami” ile kastettigi analitik çerçeve de Smith, Ricardo ve Mill’in “Klasik Iktisadî Düsünce Gelenegi” degil; Fisher, Marshall ve Pigou’nun öncülük ettigi “Neoklasik Model”dir. Genel olarak Makro Ekonomi ders kitaplarinda “Klasik Makro Ekonomi Kurami” basligi altinda incelenen ve bu bölümde açiklanan analitik çerçeve de esas olarak, Walrasyan Genel Denge Modeli’ne kök salan ve “Neoklasik Model”den ibarettir. Neoklasik Model’in analitik temeli olan Walrasyan Genel Denge Modeli, bütünüyle “Akilcilik (Rasyonalizm)”a kök salmakta ve Isaac Newton’un “kapali evren modeli” gibi, hiçbir “belirsizlik” içermeyen, hiçbir “pozitif ya da negatif dissalligin” bulunmadigi, “saf ve pürüzsüz bir ekonomik model” sunmaktadir. Bu ekonomik modelin sinirlari içinde bulunan bütün karar birimlerinin, ekonominin yapisina iliskin bilginin tamamina ve bu bilginin geregini yapabilme özgürlügüne sahip olduklari öngörülmektedir. Neoklasik Model’in ekonominin yapisina iliskin açiklamalari, üç temel kuramsal çerçeve üzerine bina edilmektedir. Bunlar; Say Kanunu, Klasik Miktar Kurami ve Neoklasik Isgücü Piyasasi Modeli‘dir:1.1. Say Kanunu ve Klasik Miktar Kurami: Para Bir Örtüden Ibarettir Klasik iktisatçilarin görüsleri ve Neoklasik Model, büyük ölçüde “takas ekonomisi” kosullarina dayanmaktadir. Buna göre para, sadece “degisim fonksiyonu”na sahip bir varliktir. “Kiymetli madenleri” zenginlesmenin kaynagi olarak gören Merkantilist argümanlarin aksine, para, bir “amaç” degil, bir “araç”tir; alisveris üzerindeki bir “örtü”den ibarettir. Dolayisiyla “para”nin varligi, eksilip artmasi bir ekonomideki “toplam ticari islem hacmi”ni, dolayisiyla da mal ve hizmet miktarini etkilemeyecektir. Bir ekonomideki toplam ticari islem hacmi, dogrudan dogruya “Ekonominin Arz Yönü” tarafindan belirlenmektedir. Bu süreçte üretim aktivitesi ayni zamanda üretilen ürünleri alacak “gelir”i de yaratacaktir. Bir diger ifade ile “her arz kendi talebini yaratacaktir”. Bu süreçte herhangi bir sizinti olmadigi sürece arz edilen bütün ürünleri satin alacak bir gelir de yaratilmis olacaktir. Dolayisiyla, ekonomide arz ve talep fazlalari, talep yetersizliginden kaynaklanan krizler ve istihdam yetersizlikleri ya da istem-disi issizlik söz konusu olamayacaktir. Ekonomi, genel olarak “tam istihdam” düzeyinde faaliyet gösterecektir. Öyleyse, ekonomide “tam istihdami” saglamaya yönelik bir müdahale yapilmasina gerek yoktur.