Aşık Veysel

Âsik Veysel’in hayati, yasadigi cografyayi ve tarihsel süreci çok yönlü ele alan Cengiz Yildirim, Veysel’i, Veysel yapan kosullari, yani yoksullugunu, çiçek hastaligini, esinin kendisini terk etmesini, Halkevlerini, Köy Enstitüleri’ni, cumhuriyeti ve cumhuriyetin toplumsal önemine vurgu yaparak yazmis.
Titizlikle hazirlandigi hissedilen bu eserde, görüyoruz ki; Veysel adi acidir, istiraptir, dirençtir, her "seye ragmen var" olmaktir.
Gözleri görmeyen Âsik Veysel'in, saza seytan dendigi bir dönemde köy köy, kasaba kasaba dolastigi, cumhuriyetin hedefleri dogrultusunda ödün vermedigi görülmektedir.

Âsik Veysel, bu topraklarda, kollektif kimliklerinin varliklarini ve farkliliklarini, çok kimlikli, çok kültürlü yapisini kiymetli bulmus, siirlerinde, birligi, kardesligi, çaliskanligi, güzel ahlaki ve dogrulugu islemis, halk ile aydinlar arasinda iki yönlü bir köprü vazifesi görmüstür. Bu yönüyle Âsik Veysel, yerellikten çikmis ulusal, hatta evrensel bir kimlik kazanmistir.



Âsik Veysel, her ne söylemisse "mutlaka canindan koptugu gibi" söylemistir. Âsik Veysel'in anilarini, kendisiyle yapilan röportajlari, baskalarinin kendisi için söyledigi sözleri, hakkinda yazilan kitaplari, makaleleri, filmleri, Cengiz Yildirim bu eserinde derli toplu hale getirmis, bizlere "titiz bir edip" olarak sunmus görünüyor.