Ahmed Arif Abisi Olmak Halkının

Zafer Çarsisi’ndaki sohbetlerimizden birinde biraz da biz gençler, kendi kusaginin yasadigi aci ve zulümleri yasamayalim diye onca ezaya, cefaya katlanmis olduklarini söylemisti. Sonra benzer sözleri mektuplarindan birinde gördüm. Zaten yaptigimiz ne ki? Kimsenin karninda açligi, ayaginda yalinligi ve sirtinda çiplakligi kalmasin diye ömrümüzden bir parça vermek. Hepsi bu...


1927 yilinin bir Nisan günü Diyarbekir’in tas evlerinden birinde dogar; Siverek’ten, Afyon’dan geçen yolu Ankara’ya dek uzanir. Siire vurulur, onunla var olur. Mahpusta siiri konusur, sevdada her daim onun siiri çagirilir. Dostluk, degerbilirlik onun can damaridir. Sahdamari da yurdu Ne de olsa eskiya kani tasir, sevdiginin dahi saçlarina kan gülleri takar
Sadece Diyabekir’in degil tüm halkinin abisidir Ahmed Arif. Seyhmus Diken, Ahmed Arif’in bilinenlerinin yani sira dostlarinin dagarciginda kalmis hatiralarini da dile getirdigi kitabinda sairin hayatinin izini sürüyor, satir aralarinda onun sesini isitebilecegimiz bir anilar manzumesi sunuyor. Hasretinden Prangalar Eskittim’in yayimlanisinin 50. yili anisina, özel
bir kalemden özel bir kitap...