Bir Kalp Yalnızlığı

Artik özlemiyorum seni.
Olur olmadik zamanlarda aklima gelmiyorsun mesela.
Gecenin en karanlik saatlerinde, kisin soguguna inat
beni terk ettigin yere gidip hiçkira hiçkira aglamiyorum.
Adinin geçtigi cümlelerde duraksamiyorum,
seninle ayni adi tasiyan kisilere karsi ön yargili bakmiyorum artik.
Hatirliyor musun? Herhangi bir yazida senin adin geçince
üstüne kalp çizerdim; artik kalp dahi çizmiyorum.
Merak etme, karalamiyorum da adinin geçtigi yerleri.
Çünkü bazi seyler artik karalamaya bile degmiyor.
Ben bugün biraz yorgunum, biraz hüzünlü, biraz da hissiz.
Sehrimin en ücra köselerinde basibos dolaniyorum, kimsesiz.
Yalnizlik acitmiyor artik beni.
Çünkü sensizlige alistigim gibi, yalnizliga da alistim.
Alismak zorundaydim.
Hüzünlü kaldirimlar, aksamüzeri bos sokaklar,
sebepsiz yere terk eden insanlar, gidisine diye kaldirilan kadehler,
hepsi bi’ anlamsiz geliyor artik.
Tipki senin gidisin gibi.