Kusursuz Hatalar

Babam beni sevseydi, her sey bambaska olabilirdi.
Gözlerim daha umutlu bakabilirdi dünyaya.
Insanlari daha çok sevebilirdim.
Bir erkegi daha sefkatle oksayabilirdim.
Yüzüme yerlesen sert ve donuk ifade, yerini daha sevecen
bir ifadeye birakirdi. Denizler daha mavi görünür,
gökyüzüne daha siklikla bakardim.
Ayaklarimin yere ne kadar saglam bastigiyla
ilgilendigim zamanlari, çiçek büyütmekle harcardim.
Tek basinaligimin kralligina birini alirken
bu kadar fazla düsünmezdim. Kaç yasina gelirsem geleyim,
hep eksik hissetmezdim. Ne kadar sevilirsem sevileyim,
gögüs boslugumdaki açlik hissiyle hep daha fazlasini istemezdim. Babam beni sevseydi eger, sirtimi ona yaslayip dinlenebilirdim.
Ölüme kosan atlar gibi durmadan kosarak
harcamazdim hayatimi. Babam beni sevseydi,
belki masal okurdu bana. Belki masallara inanarak büyür ve
kendi masalimi yaratacak gücü bulurdum kendimde.
Iste o zaman, hayatin gerçekleri belki bu kadar acitmazdi.
Babam beni sevseydi, insanlari silerken birkaç defa düsünürdüm. Kimseye eyvallahi olmayan bir edayla, göstermelik bir dik durusla hayata kafa tutmazdim. Güçlü rolü yaparken,
yanlislikla güçlü olmazdim. Babam beni sevseydi,
kendimi sevmek için hayatimin yarisini harcamazdim.
Babam beni sevseydi, her seye ragmen onun elini tutar
ve onunla iblislerin arasina bile dalardim.
Çünkü babasinin sevdigi bir kiz çocugu,
babasinin elini en tenha karanliklarda bile birakmaz.