Tavan Arası

Bazi esyalarimiz vardir, önce atmaya kiyamayip tavan arasina kaldiririz da sonra unuturuz hayal meyal hatirladigimiz ve isimize yarayacagina inandigimiz bir seyi aramak için, paslanmaya yüz tutmus kilidini açariz tavan arasinin ve uzun bir ömre ait bütün eski esyalarimizi orada buluruz, güzel ve çirkin, neseli ve üzgün… Hemen bir sey alip çikmak için girdigimiz bu yari aydinlik ve tozlu mekânda her neye el atsak, bizi gülümseyen bir çehre ile karsilar ve biz hiç farkina varmadan, dimagimiza uzak hatiralarin lezzetini birakarak zamanimizi hizla eleyip geçer. Birkaç zaman sonra ne aradigimizi tam olarak biz de bilmez olmusuzdur artik ve orada her neye el atsak bir aniyla karsilasir, ayri bir sahneye temas ederiz. Bir yerlerden bize tanidik gelen esyalarin kimisi iyiden iyiye pörsümüstür de kimisi hâlâ yepyeni durur. Onun yeniligi ile bizim sahiplenme duygumuz arasinda dogrudan bir baglanti vardir aslinda. Hatta onu antika degeriyle ölçenimiz yahut insan gerçekliginin aksine, geçen zamana direndigi için eskisinden de degerli bulmaya baslayanimiz bile olur. Böyle zamanlarda tavan arasi, sandik sandik hazineler gibi kiymetli gelir bize ve o sandiklarin kapaklarini açmak kadar heyecan verici bir hazzi daha evvel hiç tatmadigimizi fark ederiz. Her parçasi yeni bir medeniyet, her esyasi eski bir kültürdür artik tavan arasinin ve orada yolunu sasirmis zamanin musdarip günleri bir bir dökülür üzerimizden, iksir bulmus gibi dinç ve tazelenmis olarak döneriz hayata. Tarihin los ve tozlu koridorlarinda yaptigimiz yolculuk birkaç zaman dudagimizda buruk bir gülümseme olarak yasar ve zamanla, ufukta kaybolan bir gemi misali uzaklasir gider hayatimizdan…