Fırtınayı Kucaklamak

“Gidiyorlar, agit yakalim arkalarindan. Çünkü gitmek var, dönmek yok.

Bagirlarina basmislar çocuklarini ve dislerini sika­rak. Yagmura, kara, dipçiklere ve saat kulelerine aldirmayarak. Tel örgüleri yarip duvara tirmana­rak. Bozbulanik, coskun bir nehrin kederli köpügü gibi. Aniden havalanan sigircik sürüsü gibi… O kadar kalabalik ve kocamanlar ki kimse görmüyor onlari. Bakiyorlar ama görmüyorlar. Ne televizyonlar ne uydular ne çocuk mamalari ne don ne gömlek. Onlar o çocugun pesindeler, hani güzel fotograf. Denizin kustugu cesetler ve defileler. Akil yetirmeyin buna. Akliniza tüküreyim nerde akliniz? Akliniz yok. Zaten siz de yoksunuz, ama paraniz varmis.

Görmeye geldik.
O çocugu oraya gömmeye geldik.

Diyecegimizi dedik, bizi ugrastirmayin. Korku daglari bekliyor galiba, korkudan kurtulmak için, savas kartallari sürekli o korkuyu bombaliyor. Ya gelirlerse diye gördügünüz karabasanlar. Ve rüyalarinizi delik desik eden tornavidalar. Onlar, o sirtinda kirbaç saklattiginiz köleler, o kan, o asirlarca içtiginiz kan. Bogulacagiz, durdurun su kosuyu. Durdurun yoksa dengemiz bozulacak, bir karadelik bizi yutacak. Bosuna, zulmün âbad oldugu nerde görülmüs? O kosu sonsuzluga yönelmis, bir gün yakaniza yapisacak. Firtinayi kucaklayacak.

Uzaklardan, daglardan, vadilerden gelen sesi dinleyin.
Dinleyin yankisi her yani tutmus.
Yaklasiyor fukaranin ve onurun marsi.
Bombalara karsi durmaya geldik.
Zincirleri hepten kirmaya geldik.
O yüzsüz yüzünüzü görmeye geldik.
Asirlarin hesabini sormaya geldik,
Sormaya geldik!”