Post Mortem

Sevilen ve nefret edilen annenin insan varligina nüfuz eden tensel ve tinsel köklerini, ölümün ardinda biraktigi muglak duygulari, mesafeli ve ihtiyatli ama siirsellikten nasibini almis bir üslupla resmeden bir agit.

Caraco'nun felsefesini, güçlü üslubunu, berrak ama karanlik, nihilist ve kötümser tarzini somutlayan aforizmalar toplami Post-Mortem yikici bir zekânin, doguran ve hadim eden bu Ezeli Anne figürüne yönelik son derece yalin ve ayni ölçüde incelikli, "alengirli", daima muhtesem, daima katlanilmaz paradokslardan ibaret otobiyografik metni.

"Hayal kirikligina ugramis hümanist"in, "insanlik soykiriminin tellali"nin gözünden Muhterem Valide'ye yazil mis bu karalama, Caraco'nun soguk nesnelligiyle gizlemeye çalissa da bütün ketlenmelerinin ve yaratisinin belki de temellerinde bulunan ve kökleri Istanbul'a uzanan bir kirilganligin, acinin en lirik ifadelerindendir.

Caraco bizi bosluklari, kâgidin, yasamin bosluklarini doldurmaya ya da bu bosluklara bakabilme cesareti göstermeye davet ediyor...