Hapishane Çağı Kapatılan İnsan

Tipki okul ve kisla gibi, muktedirin ideolojik yapisini bütün çiplakligiyla yansittigi hapishane, yukaridan
asagi örgütlenen toplumsal siddetin hem bir parçasi hem de yeniden üreticisidir. Suç ve suçlu kavrami
yüzyillar içerisinde degismisse de içerdeki her zaman siyasal iktidarin düsman belledigi kesim ve
siniflar olmustur. Suçun kendisini olusturan faktörleri sorgulamadan normallestirilen suçlu’yu ne
yapacagiz sorusu ise iktidara, günü geldiginde herhangi birimizi suçlu ilan edebilecek bir mesruiyet
saglar. Üstelik insani, belirli bir mekâna kapatarak tedavi ya da islah edecegini iddia edenlerin
suçlarini da ortadan kaldirir.
Cezaevlerinin tarihi siddet ve baski kadar direnisin de tarihidir. Isik Ergüden, kosullarin iyilestirilmesi,
somut taleplerin karsilanmasi, hak ihlallerinin azaltilmasi için verilen mücadeleleri elbette
yadsimadan, hapishane ve kapatilma kavraminin kendisini, hapishanesiz bir toplumu düsünmeye;
sistemin medya ve teknoloji dahil bütün aygitlariyla disarida kapattigi insani bir kez daha dört
duvarin arkasina, görünmezlige, hem insana hem de insansizliga mahkûm etmenin insanlikdisiligini
sorgulamaya çagiriyor.
Hapishaneye giren insan tipolojisinin giderek daha genis bir yelpazeye yayildigi, neyle suçlandigini bile
bilmeyen insanlarin yillarca hapis yatabildigi, hukuk sisteminin yerini açikça bir intikam ve rehine
sistemine biraktigi günümüzde hepimizin ihtiyaci olan bir sorgulama...