Sanma Ki Yalnızsın

Sana kelimelerden kaleler yaptim. Hendekli, balkonlu, eflatun bayrakli, girisi sakli kocaman kaleler. Bir odasinda biraktim yüregimi. Merasimsiz, habersiz, tantanasiz ve beklentisiz usulca düsürüverdim elimden, olur da bulursan belki sevinirsin diye, öylesine.
Sana harflerden sarmasiklar ördüm; geceleri gözlerini kapadiginda, uyku ile uyaniklik arasi o tekinsiz aralikta durdugunda, cinlerin mesveret alaninda yapayalniz kaldiginda koklarsin belki, hatirlarsin diye.
Sana alfabeden kaftan diktim; azametle giyesin ve hiç üsümeyesin diye, kalin kadifeden, sirma ipliklerle. Isledim üzerine isminin bas harflerini, sessiz ve derinden, kimse bilmeden, sadece Yaradan’in duydugu bir yemin gibi.
Sana noktalardan güller, virgüllerden bülbüller, ünlemlerden yaylalar, noktali virgüllerden daglar ve ovalar yaptim. Her bir imla isaretini özenle ekledim isminin büyüsüne. Çünkü sevmek, yeni bir dil insa etmek demek. Iki kisilik bir dil. Çünkü askin oldugu yerde muhakkak kelam vardir, sessizlik degil.