Meczup

Halil Cibran’in gençlik döneminde yazdigi Meczup’ta, “normal” bir insanin toplumda isleyebilmesi için, insanin benligini çürüten ve bu benligi kolektif bir amaç ugruna tekrar tanimlayan bir dünyada kimligini idame ettirebilmesi için birtakim maskelere bürünmesi gerektigi ele alinir. Kisinin maskesinden arinmasi, düsünmesi, konusmasi ve kendi olabilmesi, toplumun gözünde onu meczup kilar. Cibran, bu maskelerden kurtulan, özbenligine karsi dürüst olan ve hakikatin pesinden kosan bir insanin özgür oldugunu dile getirir; fakat bunun da bir bedeli vardir; bu bedel de yalnizliktir.

Otuz dört kisa hikâyeden olusan bu kitapta Cibran, maskelerinden arinmis bir meczubun gözünden okuyucuya benzersiz bir toplum elestirisi sunar.