Taş Uykusu

“Hep ayni hikâye, diye düsünüyor. Insanlar biner, insanlar iner.
Giderim dururum. Kapilari açarim, kapilari kaparim. Tekrar gider, tekrar dururum. Tepem atar, birine kornaya basarim. Birinin tepesi atar, bana kornaya basar. Isik yanar beklerim, isik yanar giderim. Karsidan geçen arkadasa el ederim.”
Bezgin bir belediye otobüsü soförü sabahin ilk saatlerinde besmelesini çekip aracini çalistiriyor. Duraklar geride kaldikça içerisi balik istifinden hallice oluyor. Binen herkesin derdi, telasi, meselesi
ayri ama içinde sakli… Bu tuhaf seferin sonunda hayir mi, ser mi olacak, kimse bilmiyor... Asli Tohumcu, bir toplu tasima aracina biniyor, yolcularin yüzlerine yakindan bakip zihinlerini tek tek okuyor. Bir otobüs dolusu insan üzerinden, ülkede yasananlara, siddete, hüzne, çaresizlige, sevgisizlige, iletisimsizlige, duyarsizliga ve daha nicesine dair çarpici bir tablo ortaya koyuyor. Tas Uykusu, görmezden gelinen, unutulan, unutturulmaya çalisilan gerçeklerle bizi yüzlestirecek ve biraz da paranoyaklastiracak bir yolculugun romani...