Sahip Olmadığımız Şeyin Keyfini Sürmek

Psikanaliz yeni pozitif politik programlar ortaya koymaz; bunun yerine, her istikrarli kolektif bag için tehdit olusturan yikici bir gücün, bir ‘olumsuzlugun’ -ölüm dürtüsünün- dis hatlarini tespit etmekle yetinir. Bu anlayis çerçevesinde, farkli psikanalistler devrimci, liberal veya muhafazakâr görüsleri savundular. Söylenebilecek her sey söylendi mi peki? McGowan’in kitabi bastan sona yeni bir hat çizerek bu daginikliga çekidüzen veriyor: Psikanalizin verdigi en önemli ders, özgürlesimci politikanin herhangi bir ortak Iyi mefhumunu degil, ölüm dürtüsünün olumsuzlugunu temel almasi gerektigidir. Bu düsüncenin sonuçlari sarsicidir, bizi Freudcu Marksizmin standart versiyonlarinin çok ötesine tasir; Sahip Olmadigimiz Seyin Keyfini Sürmek psikanaliz-politika aksindaki her seyi tepeden tirnaga degistirir.

Slavoj Žižek

Psikanalizle politikayi bir araya getirmeye çalisan sayisiz tesebbüse karsin, psikanalizin temel ilkelerinde yer alan politik projeyi tanimlayan ilk kitap budur. McGowan, psikanalizin temel ilkelerinden çikan bu politik projenin Marksizmin yirminci yüzyildaki akibetinin ardindan özgürlesimci politikaya yeni bir kanal açtigini ileri sürüyor.

Psikanalizin politik muhtevasinin pesine düsenler genellikle Freud’un cinsellik üzerine erken çalismalarina bakar, oysa McGowan Freud’un ölüm dürtüsünü kesfedisine ve kavramin Lacan’daki gelisimine odaklaniyor. Ölüm dürtüsünün bir sonucu olarak gerçeklesen kendi kendine zarar vermenin, politik felsefemizin merkezine almamiz gereken özgürlesmenin kurucu edimi oldugunu ileri sürüyor. Psikanalizin, özgürlesmeyi kaybin üstesinden gelmeyi saglayacak bir eylemden ziyade kaybin benimsenmesi olarak düsünme imkâni barindirdigini iddia ediyor. McGowan, keyif patikasini bulmanin ancak kaybin benimsenmesiyle mümkün olabilecegini, keyfin politik mücadelenin belirleyici faktörü oldugunu -ve ancak kaybin merkeziyetini benimseyen bir politik projenin küresel kapitalizm karsisinda uygulanabilir bir alternatif olusturabilecegini- savunuyor.