Fernando Pessoa Kalp Düşünebilseydi Atmaktan Vazgeçerdi

“Hepimiz kendi disimizdaki kosullarin tutsagiyiz.”

Fernando Pessoa kendini farkli kisiliklere bölerek, benliginde sustuklarini dile getirir. Hangi cümlesini kaldirirsaniz altinda ona dair bir yalnizlik biçimiyle karsilasirsiniz. Pessoa’nin kelimelerle ördügü kendine özel o yalnizlik biçimi, tanyeri agarirken ortaya çikan serinlik gibi hafif bir ürperti tasir.

Proust gibi Pessoa da hayatin en dar seritlerinde yürür; içine düsme pahasina derin bosluklarin kiyisinda dolanir. Hayatinin bir aninda, bir zihin çakiminda bir seyler görür ve hayati boyunca bunun ne oldugunu bulmaya çalisir.

Hemen her eserine derin bir sekilde nüfuz eden Pessoa, edebiyati kendine siginilacak bir liman olarak seçmis ve bu süre boyunca ortaya çikardigi eserlerle sigindigi limanina demir atmistir.

Daha küçük bir çocukken kendisine çizilen yoldan gitmesi adeta kaderi olan Pessoa, hayatin içinde olmasina ragmen onu disaridan net bir sekilde görebilen nadir yazarlardandir.