Ben Büyüyünce

Nalbant Nuri ile oglu Mehmet, toy bir ati nallamaya çabaliyorlardi. At, hiç de hosnut görünmüyordu. Kuyrugunu savurtuyor, gözlerini kirpistiriyor, dudaklarini oynatarak homurdaniyor, arada bir öfkeyle kisniyordu. Derisi de yer yer segirmeye baslayinca, Nalbant Nuri, ayagini koyverdi. Yelesini sivazlayarak sevecenlikle çikisti: Bak hele güzel kizim! Kocaman at oldun gayri, tayligi toylugu bir yana koy. Naldan ürkecek ne var' Iyiligin için yapiyoruz bunu. Hadi, vazgeç huysuzluktan! Çifte mifte sallamaya kalkisma ha! Kocadim gayri direnemem. Allah saklasin, taaa suralara dürelenir giderim de çarsiliya senlik çikar. Belki bir yanim da kirilir. Nuri emmine böyle isler etmek sana yakisir mi' Dogrusu ya, anan da böyleydi gençliginde. Ama, o tez uslanmisti. Sen de aklini basina topla! diyerek, atin boynuna kolunu doladi. Dösünü kasidi yumusak yumusak... At, gide gide gevsedi. Gövdesindeki segirmeler azaldi. Kuyruk savurtusu tavsadi...