Belki De Kaybeden Zaman

Yazmak, bir yaniyla intiharin kiyisinda dolasmak, bir uçurumun basinda dans etmek, bir yaniyla küçük bir yelkenliyle açik denizlere açilmak gibi bir sey. Derinlerde çözemedigim bir sey var, beni kendine çeken. Derinlerde, çok derinlerde ama. Yazmasaniz olmuyor, yazdiginizda da bir süre sonra her sey eskisi gibi yeniden basliyor. Galiba rahatsizim. Her öykü öncesinde böyle olur. Neden, kimden rahatsizim, bu sorulari yanitlamak kolay degil. Belki bu sorulara yeni yanitlar bulmak için yaziyorum, size içimi dökmek, Italya'da yalnizligimi varliginizla eksiltmek için belki de." Öykücü Özcan Karabulut böyle diyor, farkli bir öykü anlayisi, farkli bir sesle hazirladigi yeni kitabinin bir yerinde. Klasik öykü sinirlarinin disina tasan, öyküyle ani, aniyla günce arasinda gidip gelen, birbirine geçisli, tümden bakildiginda birbirini tamamlayan metinler var Belki de Kaybeden Zaman'da. Daha önceki öykülerinden tanidigimiz damitilmis, akici, siirsel anlatimi ve çogu günlük yasamin malzemesiyle yogrulmus konulariyla, yazilanla yasananin, kurmacayla gerçegin birlestigi bu öyküler Özcan Karabulut'u farkli söylemiyle öne çikariyor ve onu Türk öykücüleri arasinda seçkin bir yere oturtuyor.