Efendilik Savaşı

Fakir Baykurt, öyku¨lerinde köy yasaminin sertligi, yoksulluk, cahillik, taassup, batil inanç, sömürü gibi sorunlari ele alarak köylu¨nu¨n maddi ve manevi du¨nyasini toplumsalci ve gerçekçi bir bakistan , canli tanikliklardan yola çikan yazar, gu¨nlu¨k konusma dilini öyku¨ye tasiyarak zaman zaman mizahi bir dil kullaniyor; bu¨rokrasinin çarklari arasinda sikisan ama içinde de bir umudu barindiran “siradan insani”, yasadigi yerin atmosferiyle birlikte çarpici bir biçimde betimliyor.

Ilk basimi 1959’da yapilan Efendilik Savasi’ni yeniden okurla bulusturuyoruz:

“Bu havadisin dumani u¨stu¨ndeyken, bir ikindi vakti, ayagindaki mestlerin yirtigini yamatmak için, Beytullah Hoca bize geldi. Onun geldiginde Ramazan uyku çekiyordu. Anam, aksam için
yaprak sarmasi yapiyordu. Ben, anama yardim etmekte olan teyzemin, anadan öksu¨z, babadan yetim ve genç yasinda kocasindan dul kalan teyzemin dizine yattim: “Nedir seninle alip
veremedigi tanrinin? Ne biçim is, ne biçim adalet bu?” diye sakalasip duruyordum. Birden giriverdi kapidan. Nasil derlenip toparlandik, anam nasil Ramazan’i uyardi, bir anda nasil oldu bunlar? bilmiyorum... Altina minder attik, oturttuk. Elini öptu¨k.“Hos geldin, safa geldin, evimize bereket getirdin!” dedik. Hiç o seksen yasin adami degil. Dinç mi dinç! Kendi yönu¨nde hâlâ kafasi isliyor. Söz ettigi konularda onu yaniltmak gu¨ç. Okudugu arapça âyetleri hiç du¨su¨nmeden çeviriveriyor...”
(Yaran Dede’nin Taslari)