Güneş Yalnız Dirileri Isıtır

Alphan Akgül, Günes Yalniz Dirileri Isitir’da Oktay Rifat’in siirlerini anlamaya basit ama anlamli bir soruyla basliyor: Insan nasil düsünür? Buldugu ilk yanit: “Benzetme ve kiyas yaparak!” Ister ilkel ister modern çaglarda olsun, insan benzetme ve kiyas yapar, varliklari siniflandirir. Oktay Rifat’in siirlerinin agirlik merkezi de iste burasidir: Günes kimi zaman bir tanri, kimi zaman bir hükümdar, kimi zaman da sadece günestir ama bir bisiklet tekerine, bir samdana, bir köpege benzeyen bir günes...

Kitap, Oktay Rifat’in bir dizesinden gelen adindan da anlasilacagi gibi, sairin benzetme ve çagrisim yapma ilkesinin maddi bir temele dayandigini öne sürüyor. Öte yandan, benzetme yapmanin insanin gizem üretme tutkusunu disarida birakmadigini da vurguluyor: Her sabah günese uyaniriz o hala yalniz dirileri isitan günestir, ama zihnimizin dehlizlerinde yepyeni anlamlara bürünen bir günes..

Alphan Akgül, Oktay Rifat’in siirlerini incelerken, bir yandan da siiri ortaya çikaran düsünce tarzini yakalamayi hedefliyor; bir bakima “siir felsefesi” yapmaya çalisiyor.