Belki Keşke Neyse

“Fiziksel acılar çekerken pişmanlığa yaklaştığı anları, yaşadığı evi, ilk cinsel deneyimi, çalıştığı işi terk etmek zorunda kalışı, severken bile bir yandan kınayan bakışları, ilgimle yardımcı olayım derken zavallı hissettirişi, yeniden doğma hissine karışan yok olma hissi, kıllanan bedeni, buluttan nem kapar hale gelen ruhu… her şeye sıfırdan başlamanın verdiği o ‘acaba’ duygusu… Hepsi yormuştu.”

Her insan kendi yaşamının yorgunu. Her acı, ciddiye alınacak kadar büyük ve beterlerini göz önünde bulundurup şükrettirecek kadar küçük… Ama gerçek… Hepsi gerçek. İnsan yaşamında filizlenen her kaygı, her korku, her umut, her sevinç, her üzüntü gerçek; En umutsuz belki bile gerçek. Umut hep gerçek.