Gecenin Sonuna Yolculuk

Kanla ve özdeyislerle yazan, okunmak degil, ezberlenmek ister.
-Friedrich Nietzsche-
Dr. Louis-Ferdinand Destouches ya da Céline (1894-1961), Gecenin Sonuna Yolculuk’u 1932’de yazdi. 1. Dünya Savasi’nin ardindan, ikincisine çeyrek kala. Kan kokuyor. Kan, yoksunluk, hastalik, ölüm, sicak, tuvalet, yara, et, yine de kahkaha...
Biz, tam yetmis yil sonra, yeniden indiriyoruz Yolculuk’u kizagindan. Adini hiçbir seyle birlikte anmadan, karsilastirmalar yapmadan. Bir biçem, bir dil, gecenin sonunda insanligin en asagi katmanlariyla bir yüzlesme, bizi içeri, daha içeri çeken, boynumuza parmaklarini geçiren, isiran, tüküren, hirlayan, ölesiye korkan ve korkutan. Yani yasayan. Bir kipirdanma basladi bile, parmaklarimizin ucunda, gözeneklerimizden içeri sizan bir sey var. Böyle bir yüzlesmeye katlanabilecek mi insan?
Gecenin Sonuna Yolculuk’un Türkçe çevirisini Yigit Bener yapti, yayimlanmasindan tam yetmis yil sonra. Ortaya çikan metni, Céline’in Türkçesini, Vüsat O. Bener, Erhan Bener okudu... ve daha birçok kisi. Yaklasik bir alti yüz sayfa bilediler, sipsivri.
Bundan sonrasi geceye ait.