Uyanış

Her seyin son sürat tüketildigi bu aceleci sisteme ayak uydurmanin tek yolu aklini yitirmekti. Gel gör bunu basaramiyordu. Çünkü delirdim diyen ilgi budalalarina inat zihni hâlâ son sürat çalisiyor ve tüm düsünceleri birbirine çarpmadan yol aliyordu. Bu yüzden hiçbirinin hizina yetisemiyor, beyni sonsuzlukta tur atiyordu. Peki ne ara bu hale gelmisti, hatirlamiyordu. Dünyaya böyle gönderilmis olabilirdi. Uyanmasi için de sadece herhangi bir kisinin veya olayin gelip en bastaki domino tasina dokunmasi yeterli olmustu. Haliyle ölene dek o taslar birbirini devirecek, içinde gerçeklesen yikimdan ise hiç kimsenin haberi olmayacakti. Bu durumu gizlemek için de ömrünün kalaninda mutlu ve huzurlu oldugunu söyleyen herkesi taklit edecekti. Sirf bu yüzden belki bir gün evlenecek, hatta anne olacakti. Çocuklarina okul üniformalarini giydirip sabahlari okula götürürken bile bu düsüncelerden kurtulamayacak, zihninin nerelerde tur attigini hiç kimse bilemeyecekti. Ne hayatini paylasacagi o olasi erkek ne de ondan olan çocuklari. Her gece oturdugu dairenin kapi ziline basan apartman görevlisi de bilmeyecekti, çöpün yanina bir bardak sicak çay ve sandviç koyan kadinin tüm çabasinin normallesmeye çalismak oldugunu. Nereden bilebilirdi ki? Çünkü ölümsüzlük bulunsa bile bir insanin kalbini ve zihnini baska birine monte etmedikçe hiç kimse ayni seylere ayni derecede üzülüp yine ayni derecede asla sevinemeyecekti. Sevinip üzüldügünü iddia edenler ise yalan söyleyecekti. Zira yirmi birinci yüzyil damdan düsenin halinden damdan düsenin bile anlamadigi bir çag oluyordu. Yere yapisanlardan zayif olanin cani daha fazla yanarken digerinin etli kiçi, zeminle bedeni arasinda hava yastigi görevi görüyordu. Insanlik öyle bir devrin içine sikistirilmisti ki, herkes kaybetmeyi göze alabildigi seyler miktarinca sevip, sevilip, gülüp üzülüyordu.
Bu çaga ve insanina ise modern deniyordu.