Al Yelkenler

Öfke, garaz, nefret, kiskançlik gibi duygulari herkes kendince ifade edebilir, her birinin ifadesi de kendince bir üstünlük tasir; ama ask bunlara benzemez: aski ancak pek az insan, ona yarasir bir içtenlik, saflik, tutku, yalinlik ve siirsellikle resmeder. Bu yüzden, Al Yelkenler’e bir tanitim yazmak çok güç; zira ne yazarsam yazayim, onun nakis nakis isledigi, ama nüanslari ancak bu bütün tablonun içinde anlam kazanan ruhunu yansitamam. Bir çesit masaldir bu; ama kahramanlarinin dogaüstü yetilere mazhar oldugu türden bir masal degil. Hepsi siradan insanlar; bizden, çocuklugumuzdan, gençligimizden bir parça tasirlar, yani hiç de masalsi degiller. Diyecegim, hangimiz bir su birikintisinde minik bir tekne yüzdürmedik, resimli bir kitabin sayfalarinda rastladigimiz tabloya bakip hayallere dalmadik, müzigin neseli tinilariyla coskun ruhumuzun zincirlerini koparip atmadik? Ama gene de bir masal bu: çünkü ana fikri, bütün masallara içkin olanla ayni: “Bir dilek tut...”