Yaşamak Tuhaf Şey

Martín Gaite benligin parçalara ayrilmasini, kaliplarin anlamsizligini, savunma ve inkâr mekanizmalarinin duyulari altüst edisini özgün, asi bir üslupla ve yüzlesme dolu içsel monologlarla sorguluyor.
Colin Greenland, The Guardian

1997 yilinda Ispanyol Kraliyet Akademisi Fastenrath Edebiyat Ödülü’ne layik görülen Yasamak Tuhaf Sey’de Martín Gaite, Virginia Woolf’u animsatan üslubuyla, tuhaf yasam macerasinin derinlerine dalarak ölümün geride kalanlara biraktiklarinin, yalanlarin, geçmisi affedebilmenin ve sevgi arayisinin hikâyesini anlatiyor.

"Yasamin ne kadar tuhaf oldugunu bir tek ölüler biliyor."

Madrid’de kütüphane arsivinde çalisan bir kadin yakin zamanda annesini kaybedince bosluga düser. Dengesini yeniden kurabilmenin bir yolu olarak, on sekizinci yüzyilda yasamis bir maceraperestin muammali hikâyesini inceledigi doktora tezini tamamlamaya yönelir ancak günbegün kendini bu adamla özdesim kurarken bulur ve karsisinda bambaska bir bilmece belirir: metaforlar.

Zihnindeki imge ve düslemler onu ele geçirmistir; fevriligi ve süpheciligiyle kararsizliga sürüklenirken, delidolu gençlik yillarinin hatiralariyla hesaplasmaya baslar. Hayal dünyasi onu iyi bir arastirmaci, torun, evlat ya da sevgili olmaktan alikoyar; tüm sorumluluklari bir yana birakip bambaska bir sey yapmasi gerekiyordur, ama ne? Bu sorunun cevabina ulasabilmek için önce balta girmemis hatiralar ormaninda kendine yol açmasi gerekecektir.

_______

Diger bitki türlerinden farkli olarak ani tohumlari havada uzun süre süzülür ve sinek gibi vizildadiklarini isitiriz; sesleri, onlardan kaçmaya çalisanlar için kötüye alamettir. Bazen birini yakalar daha sonra salariz, ödünü patlatiriz neredeyse, ancak algilarimiz bir kere açilmistir ya, pesinden gitmeden duramayiz, ta ki o irtifa kaybedip bir yere konana dek. Sonra kaderin onu sürükledigi bu kisa mola yerine belki de gizlice gideriz ve çorak topragi isler, üstüne bir tabela çakar, bir gün geri gelip de kök salmasi için yolunu gözleriz. Geri gelmezse, fena; badem agaci yeni tomurcuklanmisken don yemistir, böyle düsünürüz. Kabul edelim ya da etmeyelim, o hatira tarlasinin bekçisi haline gelmisizdir artik.