Gecelerin En Güzeli

Gecelerin En Güzeli, Ömer F. Oyal’den Caday Tasi efsanesini merkezine alarak uzak geçmis ve simdi arasinda zaman içinde yüzen ve her seyi ters yüz eden bir roman

Gelenek, kirilma, süreklilik ve kopus hem benzersizligi içinde hem de düsük insanlik halleri üzerinden ustalikla anlatiliyor.

En kötüsü de sogukla kaynasmis korku. Donduran korku, esrarli magaralardan mizrakli karanlik ordular gibi firlayip zaman denilen hayali sonsuz bir âna dönüstürür. Bu sonsuzca donmus an parçasi bütün evrenin biricik gerçegi, çikissiz cehennemi kesilerek her seyin üzerini kendi renksiz dokusuyla kaplayiverir. Yaratilis diger bir kutba kendisinin tam aksi bir kutba dogru büzülüvermistir sanki. Bir ruhun hiç ile yüz yüze oldugunu fark etmesi, cehennemin kapisindan bakmasindan çok daha dehset verici. Cehennem hiç degildir çünkü. Hiçlige nazaran umut doludur. Hiç, bir ceza da degildir. Arkasindan gelebilecek baska hiçbir sifati pesine takmaz. Korku ‘hiç’in görünmez kivilciminin yüzünüze siçrayivermesidir ve o yüzden üsütür zaten.