Kefaret

"KEFARET IBLIS’TEN MIRAS KALDI!"

"Kefaret ödemek; geçmisle yüzlesmekten, suçluluk ve günahkârlik duygusuyla mücadele etmekten daha kolay… Kendini kurban rolüne sokmak, Tanri’nin bagislayacagi umuduyla kendi hükmünü vermek veya haksiz yere ceza çekmek; yetiskin olmaktan çok daha kolay... Insan yetiskin parçasini iktidara tasiyamadiginda içindeki çocuk parçasiyla kurban olmayi kendiliginden seçmis olur, böylece yasadigi her elemi veya yolunda gitmeyen her isi günahlarina kefaret sayar, kefaret ödemenin günahlarini azalttigini sanir. Bir günahin hatta kendi islemedigi bir günahin kefaretini ödemek; insani ‘günahsiz’ yapmaz, günahtan uzak tutmaz, aksine yeni günahlara davetiye çikarir. Çünkü kefaretini ödeyerek günahindan arindigina inanan, yeni günahlarin pesine düser..."

"ÇOCUKLAR VE GENÇLER MASUMDUR!"

"Kaputbezini söküp yatagi açmak, yünlerini çikarip havalandirmak gerekiyordu; kimi yeri sertlesmisti. Engebelerle dolu yatakta diledigince hareketlenemiyordu. Yorgan da çekiliyor, büyümekte olan biçimsiz ayaklarini açikta birakiyordu. Ayaklari üsüyordu; ama bir yerleri sanki sonbahar günesi degiyormus gibi belli belirsiz isiniyordu. Ayaklari kademe kademe büyüyor, büyüyor, büyüyordu. Büyüdükçe saraya giden yolu daha hizli aliyordu. Ne hos, ne tatli! Ne yaziyordu girisin üzerinde? Zevkler Sarayi. Içindeki ses zindana atilacagini söylüyordu. Ah! Kim dur diyebilir kendine, bu kadar ilerlemisken hem de! Ne hos! Ne çabuk! Zindanda ölüyordu. Kefeninin üzerinde iki damla leke… Oysa temiz gitmek gerekirdi ahirete. Yo, ölmüyordu, ölmeyecekti; yine de yem olacakti çiyanlara, bin bir çesit böcege ve solucanlara. Bu nasil bir ceza!"