İs Kokusu

Karsidan gelen bir arabanin fari sayesinde gördüm gözlerini. Basini bana çevirmisti, gözlerinin içi gülüyordu. Bu gülüs için her seyi yapabilecegimi düsündüm o an.
Ayni araba sayesinde de o son gülüsü oldu.
Tüm dünyanin isiklara bürünerek parlak bir topa dönüstügü o alev topu gibi yanan farlar O, kulaklarimdan bir ömür boyunca gitmeyecek olan, hayatimin ortasina saplanip kronik bir iskenceye dönüsecek olan aci fren sesleri Tuz buz olan camin vücutlarimiz gibi hayatlarimizin ondan sonrasini da yarip geçisi... Genzimden içeri yayilip bir ömür boyu cigerlerimde solunmak üzere benimle kalacak olan o is kokusu
Gerçek su ki, hayatta insanin kendisiyle ilgili yasayabilecegi en agir sinav bu. Daha kötüsü ne olabilirdi, diye çok düsündüm, bulamadim. Sanirim daha kötüsü sadece, ikimizin de omurilik felci olmasi olurdu.
Büyük bir ask, tarihi bir semt, ömürlük dostluklar Simdi hangisi kaldi ki? dediginizi duyar gibiyim. Bu hikâyede hepsi var. Ve daha fazlasi
Siz sevdiginiz için nelerden fedakârlik ederdiniz? Ya da onun için yaptiklarinizi fedakârlik olarak görür müsünüz?