Babalar Ve Çocuklar

Edebiyatla, özellikle Rus edebiyatiyla ilgili herkesin okumaktan zevk duyacagi, yayimlandigi yildan bu yana adindan söz ettiren bir romandir Babalar ve Çocuklar.

Turgenyev’in romanda babalardan mi çocuklardan mi yana oldugu sorusu 1860’larda tartismalara neden olmus, babalar gericilikle özdeslestirilirken çocuklar demokrasinin, devrimin ve ilericiligin simgesi sayilmistir.

Roman, evrensel nesil farki temasinin yani sira, dönüsüm geçirmekte olan 19. yüzyil Rusya’sinin gerçekçi bir tasviri, panoramik bir fotografidir. Turgenyev ilericilik-gericilik ekseninde çarpistirdigi babalar ve çocuklarini, kurbagalara inanan ama prensiplere inanmayan Bazarov karakterinin prizmasindan ustalikla yansitir.

Romanda, üniversiteyi henüz bitiren Arkadi, arkadasi Bazarov’la birlikte ailesinin büyük çiftligine gelir. Eski toprak sahiplerinden olan baba ve amcanin temsil ettigi kusakla bu nihilist gençler arasinda, dogaldir ki çesitli çatismalar yasanir. Hikâyeye eklenen baska kisi ve unsurlarla Babalar ve Çocuklar, kusak çatismasi anlatisinin ötesine geçecektir.

Babalar ve Çocuklar, hem babalarin hem de çocuklarin zevkle okuyacagi, nadir ortak kitaplardandir. Hasan Âli Ediz’in güzel Türkçesiyle

Nikolay Petroviç ‘Agabeyim bizim hakli oldugumuzu söylüyor,’ diye düsünüyordu. ‘Her türlü gururu bir yana birakarak, bana da gerçege biz onlardan daha çok yakinmisiz gibi geliyor... Ama öte yandan bizde olmayan bir seyin onlarda oldugunu, bize göre bir üstünlükleri bulundugunu da hissediyorum. Gençlikleri mi? Hayir, yalniz gençlikleri degil... Sakin onlarin bu üstünlükleri, onlarda derebeylik izlerinin bizden daha az olusundan ileri gelmesin?..’