Oblomov

Tembelligi  bir sanat haline getiren Oblomov, Rus romaninda “lüzumsuz adam” tiplemesinin  ölümsüz örneklerinden biridir.
Orta yasli toprak sahibi Oblomov isinden ayrilmis, tüm arkadaslarini etrafindan uzaklastirmis, borca batmis ve tüm dünyevi islerini yatagindan görmeye baslamistir. Her bir kösesi dökülmekte olan dairesinde kendisi kadar tembel usagiyla birlikte kayitsizlik içinde yasayan bu miskin asilzade, degisime ayak direyerek islevsizlesmis bir sinifin timsalidir. Rus toplumuna özgü bu tipleme Gonçarov’un kaleminden çiktigi günden beri toplumun içine karismis, “Oblomovluk” sözcügünü günlük dile kazandirmistir. Oblomov, 19. yüzyil sonunda bu açmaza giren toprak sahiplerinin güldürüsü olmakla kalmiyor, ayni zamanda mevcut sosyal düzenin acayipliklerini ve adaletsizligini de ciddiyetle –ama tatli bir dille– elestiriyor.
“Oblomov’u dehset içerisinde, tekrar ve tekrar okuyorum.”
LEV TOLSTOY