Telef

Kisa bir konusma yapmami bekliyorlar benden. Çaldigimiz onca kapiya ragmen, agabeyimin yirmi yil önce gözaltinda göz göre göre kaybedilisiyle ilgili kesin bir bilgiye ulasmis degiliz. Bu yüzden, söze nereden baslayacagimi, nasil anlatacagimi bilemiyorum. Agabeyimden “var” diye söz etsem yalan olacak, “yok” desem belki de var. Kayip yakinlarina di’li geçmis zaman yasak, genis zaman dar. Kurumus ekmek, ölmüs bir gökyüzü, çiçeksiz saksi. Marslarin, sizilarin, yaralarin hikayesi... Kesik kesik... Bitmeyen gecenin, bassagligina gelenlerin, dar sokaga bakan pencerenin, gidip de dönmeyenin ugultusu.

Telef, zifiri karanligin agit romani. Hep hatirlanan, her cumartesi hatirlatilan genç ölümler...

Attila Senkon, ayri ayri zamanlarda, yan yana duruyor yanginlarla. Gecenin ortasinda kelebek yumusakligi...