Gri Şehirdeki Kadın

Önce sehrin meydanlarina, parklarina, caddelerine siner zamanin gri rengi; sonra isyerlerine, okullara ve evlere, kisacasi sehrin her kösesine. Ne zaman ki tüm sehir bu renge bürünür, iste o zaman insan soluksuz kalir. Boguldugunu hisseder. Kaçmak, bir yerlere siginmak, kendisine ait kuytularda soluklanmak ister.


Füsun, genç ve yalniz bir kadin, gri sehirde yasayan insanlardan sadece biri. Sindikçe üzerine sehrin rengi, bir balonun içine, kendi korunagina çekilir. Fakat bu kez balonuna geçmisi dolar. Çocuklugu, annesi, evliligi, bosanmasi, hayalleri ve hayal kirikliklari tek tek çikip gelir kuytulardan. Gri sehirden soluklanmak için sigindigi balonu yasadiklariyla, yasayamadiklariyla dolup tasar. Korunak, Füsun'u soluksuz birakir, balonun çeperlerinde gedikler açmaya zorlar. Bir masa ve buldugu bir not, balondaki gedikleri büyütür. Füsun açtigi gedikden çikar, daliverir sehrin kalabaligina. Daha da güçlü bir sekilde. Aradigini bulur mu? Kim bulmus ki aradigini?
Ömrüm Uzun, Gri Sehirdeki Kadin'da simdiki zamani, gri zamanlari anlatiyor. Simdiki zamanla, geçmisiyle, toplumla hesaplasan, toplumsal baskilarla bunalan yalniz bir kadinin yasadiklaridir anlatilan. Romanin, iç içe geçmis çok katmanli kurgusu okuyucuya zamanin rengini hissettiriyor. Edebiyat dünyasina özgün bir ses, “öteki” kalabilenlerin sesini tasiyor. Gri Sehirdeki Kadin, sarsici, usta isi yillarca unutulmayacak ve hakkinda çok konusulacak bir roman.


...Cehennem ve Allah korkusu olmadan, her canlinin karsisinda “elif” iken “vav” olabilmek bütün mesele. Kula kulluk etmeden.
Hep “öteki” kalabilmek, kimseyi ötekilestirmeden...