Yedi Taş

“Noor kendisini ayakkabisinin tabanina yapisan solmus yapraklar kadar, bahçesindeki kör kuyu kadar kuru hissediyordu. Mümkün oldugunca az besleniyordu, derisine isleyen sogugu kirmak için ates yakmiyordu artik, etrafindaki hiçbir seyi degistirmemeye, yerini degistirirken sandalyeyi gicirdatmamaya ve dagin yuttugu günesin bir ceviz kadar küçüldügü saatte onu meydana götürürlerken kendisini yalniz hissetmemek için seccadesinin yerini aklinda tutmaya dikkat ediyordu.

Önceden planlanan geleneksel yemek için gerekli olan keçisini yakalayacak hain çocuklar ve köpekler esliginde geleceklerdi. Kurtulus taslari adi verilen ilk yedi tasi attiktan sonra yemek yiyeceklerdi. Parmaklariyla sayarak yedi diye tekrar etti. Haftanin günleri gibi, ardiyenin çatisini tutan taslar gibi yedi. Kafasini, yaz günesinde olgunlasmis bir nar misali kirmak için yedi tas.”

Çölün kiyisinda, hamsin rüzgârinin estigi unutulmus bir köyde cezasini çekmeyi bekler Noor. Zinadan suçlu bulunmustur, recm edilecektir. Kaçmayi ya da isyan etmeyi düsünmez, tek arzusu kaderine boyun egip günahinin bedelini ödemektir. Tek düsüncesi, babalarinin alip gittigi üç çocugudur. Ne özgürlüge özlem duyar ne de olasi bir baska hayata. Ama bir kadin, yabanci bir kadin giriverir hayatina…