Kamçılanma Mesafesi

Baslarindaki dumani kahkahalariyla dagitan, öfkelerini, deliliklerini madalya misali gögüslerinde tasiyan kadinlar. Bazen sokaklarda söylenen sarkilarda bulusan, bazen sadece bakisarak anlasan, dibe vurduklari yerlerde birbirlerini anlatan kadinlar...

Zeynep Uzunbay, erk dilini lügatten silen üslubuyla, yalnizca bir cins olmaya indirgenen kadina, güçlü sesini bir kez daha animsatiyor. Kamçilanma Mesafesi’nin müstakil görünen öyküleri, tipki bir nehrin kollari misali birlesip bütün ayri akislarin, savruluslarin nihayet birbirine degdigi noktada, derinligi kadinlarla ölçülen bir suya dönüsüyor.