Unutkan Aşk

“Lütfen bana kendini unutturma!”

Zeki, hayati bütün renkleriyle, en derin duygulariyla yasayan, yaratici, sevgi dolu, âsik bir kadin, basarili bir yazar: Maya; yirmi senedir ikinci baharini paylastigi, ona hayran, âsik, duygusal, notalarla, repliklerle hasir nesir bir erkek, gözde bir sanatçi: Atlas; çocuklariyla beraber sevginin pekistirildigi mutlu bir aile ve aniden hayatlarina inen, dünyalarini çökerten bir illet… hastayi ölmeden defalarca öldüren, kimligini yok eden, esi yasiyorken dul birakan, tedavisiz, umutsuz hastalik: Alzheimer.

Maya kocasinin yanagini oksadi,
“Lütfen bu dediklerimi unutma. Benden, benimle olan kendinden kaçmak isteyecegin günler olursa, tereddüt etmeden uzaklas... Ama çok uzun degil. Geri dön tekrar. Ben hatirlamasam bile dön.”
“Askim, sen her seyimsin benim. Kalacagim, gidecegim, dönecegim… her yer senin oldugun yer. Sen, yuvamsin benim.”

Sevdigi kadinin kendisini bir gün hiç hatirlamayacagini, bütün bu sevismeleri, öpüsmeleri, kucaklasmalari unutacagini düsünmek Atlas’in içini acitiyordu... Ona hasret kalacagi günlerin acisini çikarmak ister gibi sarildi karisinin bedenine. Ikisi de ne zaman gerçeklesecegini bilemedikleri o mesum gelecekle ilgili birbirlerine simdiden duyduklari hasretle, inisli çikisli bir ruh haline girmisti. Bedenleri sevgiyle, ihtirasla, tutku ve sefkatle, mutluluk ve hüzünle sevisiyordu.