Emare Pusula Ciltli

Buradayim.
Fisildiyorum, beni duyun.
Sessizlikle savasirken, gürültülere kosan o adam benim; bedenimdeki her izin sorumlusu yine kendimim ama hiçbiriniz benim gibi olanlari duymadiniz.
Bagiriyorum, beni duyun.
Gücüme, bedenime, ruhuma yaptigim her seyin sorumlusu kendimim ama hiçbiriniz savas verenlere ellerinizi uzatmadiniz.
Haykiriyorum, beni duyun.
Ellerinizi bedenimdeki yanik izlerine dokundurun, parmaklarinizin ucundan aci akarken gözlerimin içine bakin; gerçekten görüyor musunuz?
Susuyorum, beni duyun.
Beni gerçekten duyup gördügünüzde sessizlikte bile beni isiteceksiniz, karanlikta bile bana dokunacaksiniz ve benimle beraber savasmaya baslayacaksiniz, çünkü gördügünüz kisi aslinda ben olmayacagim.
Baskalarinin topraklarinda çürüdüm ve tekrardan yesermek için kendi topraklarimdan vazgeçtim. Ben öyle bir yandim ki kimse söndüremedi; kendi külümü yangina çevirmeyi ögrendim.
Büyüdüm. Fisildayan ise geçmisti:
Çocuklugunun çürüdügü bu toprakta ekilen her tohum ates çikaracak ve senin ormanini sadece yanginlar besleyecek.