Düş Yakamdan Şeytan

Tom Holland, Robert Pattinson ve Mia Wasiowska’nin aralarinda bulundugu dev kadrolu Netflix filmi Devil All the Time’in uyarlandigi saheser: Düs Yakamdan Seytan

Donald Ray Pollock, 1973’ten 2005’e kadar, dedesinin ve babasinin emekli oldugu Mead Kâgit Fabrikasi’nda çalisti, kamyon soförlügü yapti. Elli yasinda, bir öykü kitabiyla edebiyat dünyasina adim atti, PEN/Robert Bingham Ödülü’nü kazandi. Yazilari New York Times, Granta gibi saygin mecralarda yayimlandi. 2012’de prestijli Guggenheim Bursu’na layik görüldü. Pollock, adini duyurdugu, ilk romani Düs Yakamdan Seytan ile Amerikan Kâbusunu kemiklere isleyen bir siddetle tasvir etti ve Güney Gotigi türünün en acayip eserlerinden birini ortaya koydu.

II. Dünya Savasi’nda görev yapmis Willard, ölüm dösegindeki karisini kurtarmak için her gün Tanri’ya dua edip kurban kani akitiyor. Oglu Arvin ise uysal bir çocuk ama böyle kalmayacak. Inancin kurbani iki kaçagin, seri katillik yapan bir çiftin, hazzin pesinde bir vaizin ve yozlasmis bir serifin birbiriyle kesisen, on yillara yayilan hikâyesinde Arvin acimasiz kararlar verecek, bu sirada ruhunu da temiz tutmaya çalisacak.

Düs Yakamdan Seytan, radikal bir imana, çürümüslügünü içi bosaltilmis degerlerle saklayanlara ve babasinin gölgesini takip etmek zorunda kalan ogullara dair dehsetli bir macera.

“Önümüzdeki on yilda, herhangi bir yazar için, Pollock’un eserlerini geçmek kolay olmayacak.” –Chuck Palahniuk

“Donald Ray Pollock’un dehset verici yeni romani, tedirgin edici bir basyapit… Flannery O’Connor ile Raymond Carver kiyaslamalarini davet ediyor kendisine.” –USA Today

“Yaraticiligi vahsice… Pollock, okurlari bir sahneye nasil sokacagini ve nefes nefese kalmis halde ne zaman çikaracagini çok iyi biliyor.” –The New York Times Book Review

“Bu roman, Flannery O’Connor ile William Faulkner’in çocuguymus gibi – ama bu çocuk, Cormac McCarthy tarafindan kaçirilip bir kafese hapsedilmis ve tüketmesi için sadece sogan halkasi, Oxycontin ilaci ve Terrence Malick’in Kanli Toprak filmi verilmis sanki.” –The Oregonian