Ölüler Nefes Almaz Bir Ülkücü Bir Devrimci Bir Kadın

Yanindan hiç ayirmadigi küçük ve kara kapli defterini çikardi. Hissettiklerini büyük bir suçluluk duygusu içinde deftere yazmaya koyuldu. Yazdiklari nesirden çok siire benziyordu. Bir yenilmislik, sitem ve ümitsizlik kokusu hissediliyordu yazdiklarinda. Çocuklugumuzu yasayamadik biz Hilkata inat sakalli dogduk. Gençligimizi devler yedi sedasiz sessiz. Devleri ellerimizle bogduk. Pususuna düstük namerdin Kement boynumuzda yillarca Dolastik durduk. Erteledik sevdamizi gözyasina aldirmadik Omuzladik dünyayi, kaldiramadik. O gece yalniz Murat’in degil oradaki hiçbir ülkücünün gözüne uyku girmemisti. Günler geçmek bilmiyordu. Her seyin rengi, sekli ve kokusu degismisti. Içe dogru yasamak ve kendi kendiyle hesaplasmaktan baska yaptiklari bir sey yoktu. Çok ilginç bir oyun oynuyorlardi birileri. Yagiz Anadolu çocuklari gençliklerine doymadan ölüm oyununa tabi tutulmuslardi.