Kuruluş

XIV. asrin esiginde Anadolu âdeta parça parça bölünmüstü. Anadolu Türkü'nü birlestiren devlet otoritesi artik yoktu. Selçukogullari düsmek üzereydi. Bütün uç beylerinin hayali, onlardan bosalacak tahta oturmakti. Fakat Anadolu'yu Türklerin ikinci ve ebedî ana yurdu yapan ve Türkiye Devleti'ni kuran bu hanedanin erisilemez gibi görünen sevketi, onlardan bos kalan taht ve tacin cazibesini ulasilamaz bir zirveye yükseltiyordu. Selçukogullarinin biraktiklari yerden bin bes yüz yillik Türk tarihinin tabii mecrasina devam etmek mümkün müydü? XIV. asrin esiginde bu, hayal gibi bir seydi. Anadolu'daki Oguz Türkü, Türkiye'nin birligini yapacak, yeniden bir cihan devletine sahip olacak, belki de tarihin görmedigi bir sevket ve azamete ulasacakti. Bu, zaviyelerde dervis-gazilerin, müritlerine telkin ettikleri bir ideal, masalimsi, efsanemsi bir hayaldi. Hangi kudret bunu gerçeklestirebilirdi? Bunu yapabilecek hiçbir hanedan, hiçbir sahsiyet ortalikta görünmüyordu. Fakat öbür taraftan ilham aldiklari söylenen erenler, bunu tebsir ediyorlardi. Böyle bir kudret mevcuttu, vardi, hazirdi. Mukadder an gelince zuhur edecekti."Surasi açiktir; üstadin kendisinin de ifade ettigi gibi Yilmaz Öztuna vakayiname ve tarihleri kullanir, arsivde çalismazdi. Fakat tarihçiligimizin profesyonellerinde dahi çok az görülen bir meziyeti vardi; karis karis gezdigi ve ezberledigi yeryüzü cografyasini ve tarihi cografyayi ustalikla kullanirdi. Bu konuda bazen asiri titizlik de etmistir ama tarihi cografya ile düsündürmek ve ögrenmek, onun bizim gençlige ve tarih okuyanlara bir hediyesidir."-Prof. Dr. Ilber Ortayli-(Tanitim Bülteninden)