Akıllandım Artık Şimdi Daha Deliyim Ya Normal Olsaydım

Insanin kendiyle olan mücadelesinden hangi taraf galip çikar ki?
Her ikisi de ayni güçteler sonuçta...
Belki de dalasmak degil, kendinle uzlasmaktir mesele.
Amaç yenmek de degil, yenilgiyi kabullenmek de...
Güzel olan insanin kendi yüzüne insanca bakabilmesi...
Kaç kisinin cesareti var filtresiz aynalara bakip kalbinin tavan arasini temizlemeye?
Benim yok!
Tozlu haliyle kabulümdür.

‘’Kitabi yazanin aynasi filtresiz...
Peki, o tavan arasindan neler çikti dersiniz?
Bir dolu delilik...
Üstelik zekâya hizmet eden, yaratici, hirçin ama sevimli bir delilik...
Anladim ki delilik bile akli olanin akillica kullanabilecegi bir lütuf.
Demek bu yüzden akil bile bazen sakil kalabiliyor hayat karsisinda.
Nilgün Bodur bu kez alisilmadik bir yoldan yürüyor kendine. Üstelik bunu insanlik adina yapiyor. Düpedüz kendiyle dalasiyor. Hem de en acimasiz haliyle, bütün ölümcül silahlariyla gidiyor kendinin üzerine. Kimse ona bundan daha zalimce yaklasamamisti simdiye kadar.
Hangi taraf galip geliyor söylemeyecegim.
Bunun hiçbir önemi yok çünkü...
Beni bu kitapla ilgili hâlâ asil düsündüren sey, insanin kendine karsi hem hakli hem de haksiz çikmasi...
Iste tam da bu noktada kim olduguyla yüzlesiyor insan. Anliyor ki bütün savaslari zafersiz. Kimse galip gelemiyor kendine. Ama uzlasmayi seçerse muhakkak bir sansi oluyor hayatta...
Yani bu kitap mücadele etmeyi göze alanlar için degil, içsesini duymaya cesaret gösterenler ve kendine dogru yolculuga çikmaya hazir olanlar için yazilmis...’’