Bir Eğitim Ülküsü Olarak Ruh Yüceliği

Schiller, Insanin Estetik Egitimi Üzerine Mektuplarda sanatçinin, çaginin çocugu oldugunu söyler. Ama hemen ardindan ekler: 'Eger ayni zamanda çaginin çömezi veya gözdesi ise vay haline onun! ' Bütün sikâyetlerine hatta feryatlarina karsin onlarin yasadiklari çag 'çaginin çömezi veya gözdesi olanlarin vay haline' demelerine izin veriyordu. Bugün 'vay haline' denileceklerin basina bütün günahi ruhça daha soylu insanlarin yasadigi çaglara özlem duymaktan ibaret olanlar gelmektedir. Insan, içerden yozlasmanin disardan soysuzlasmanin kiskacinda. Içinde yücelere olan istiyakini kaybetti, hirs ve tamahin kölesi oldu. Bu ikisinin kurdugu, simdilerde kasip kavurdugu dünyada alçaklik dört bir tarafta kol geziyor ve insanin içinde soyluluk adina geriye ne kalmissa bir bir teslim aliyor. Direnenlerin ne yardimina kosanlar var, ne feryadina kulak kesilen. Nasil ki insan üzerindeki tahakküm insanin özünü sakatliyor, onu insanligindan ediyorsa ve bu bakimdan özgürlük insan için ekmek su kadar dogal bir ihtiyaçsa, insanin kendi disindaki seyler üzerindeki tahakkümü de her ne kadar baslangiçta özgürlügünü destekleyip güçlendirecegi zehabini uyandiriyorsa da, bugün artik ayan beyan göründügü üzere, özgürlügüne degil ancak keyfiligine hizmet etmekte, keyfilik de sonunda zorbaliga dönüserek insani insanligindan etmektedir.Ince Kapak: