Pablo Escobar Benim Babam

Benim dogdugum günden,
onun öldügü güne kadar babam benim arkadasim, rehberim, ögretmenim ve güvenilir akil hocamdi. Hâlâ hayattayken, ona gerçek hikâyesini yazmasi için zaman zaman yalvardim,
ancak o bunu reddetti: “Grégory,” derdi,
“tarihi yazabilmek için önce onu bitirmen gerek.”
Bu kitap kimseyi suçlamiyor. Bu kitap mutlak bir gerçek de degildir.
Bu, babamin hayatina yakinlasabilmek için bir arastirma, bir girisimdir. Bu, kisisel, özel bir incelemedir. Tüm erdemlerinin yanisira tüm hatalariyla bir adamin yeniden kesfidir. Bu kitaptaki anekdotlarin çogu,
yasaminin son yilinda, atesin basinda hep beraber toplandigimiz uzun ve soguk geceler boyu bana anlattiklaridir. Digerleriyse, düsmanlarinin hepimizi öldürmeye çok yaklastiklarinin anlasildigi zaman
bana yazili olarak biraktiklaridir.
Babamla ilgili “gerçekler” kismen bilinmektedir –ya da hiç bilinmemektedir. Ve bu yüzden onun hikâyesini anlatmak büyük bir risk içermektedir; onun hakkinda söylenen kötü seylerin çogu dogru gibi göründügü için bunlar muazzam bir sorumluluk duygusuyla anlatilmalidir. Bu anlatilanlar, benim babamla ilgili olmasinin yani sira, insanlik tarihindeki en kötü söhretli mafya organizasyonunun basinda olan bir insanin iç dünyasinin kisisel ve derin bir arastirmasidir.
Babama acimasiz dürüstlügünden dolayi minnettarim;
onu net bir sekilde görmek, yaptiklarini asla savunmadan
onu oldugu gibi bir adam olarak kabul etmek benim kaderimdi.
Ben, babasinin yaptiklariyla degil, sadece kendi yaptiklariyla hatirlanmayi dileyen bir insanim. Umarim insanlar, bu hikâyeleri okurken benimle ilgili gerçekleri unutmaz ya da beni babamla karistirmazlar.
Ne de olsa, bu benim de hikâyem.