Ve Sen Geldin

Hiç gitmezsin sanmistim. Zaten bu hayatta sanmaktan daha büyük bir yanilgi yoktu. Bunu da sen ögretmistin.
Ama bir süre sonra güçleniyor insan, onu gördüm.
Acilara kusanip, insanlara o sekilde gülümsüyorum.
Hiçbir sey olmamis gibi.
Anilar diyorum ne kadar da acimasizlar böyle.
Gecenin bir yarisi sanciyla seni uykundan alip karanligi izlemeye birakiyor.
“Otur buraya ve bak geceye, bak ki ne kadar karanlikmis yalnizlik ögren” diyor.
Ne yana dönsem yalnizlik göz kirpiyor simdi bana. Gitmem diyenlerin kanat sesleri uzaklasiyor. Ne kadar mutlu ettiyse o kadar mutsuz ediyor ayni kisi. Ah ne saçma bir ironi!
Sonra sen geldin, onlar gibi olmam dedin. Olmadin da.
Hiçbir gidis yikamadi beni.
Bak, enkaz altindan topluyorum umutlarimi simdi!