Kendine Ait Bir Oda

“...Genç bayanlar, bence siz utanç duyulacak kadar cahilsiniz.

Asla önemli denecek bir kesif yapmadiniz. Asla bir imparatorlugu sarsmadiniz ya da bir orduyu savasa götürmediniz. Shakespeare'in oyunlarini yazmadiniz ve asla barbar bir irka, medeniyetin nimetlerini tanitmadiniz.

Mazeretiniz nedir?

Insanin kendisi olmasi, baska her seyden çok daha önemlidir.

Kulaga cosku dolu gelmesinin nasil kurtarilabilecegini bilseydim, diger insanlari etkilemeyi hayal etmeyin, derdim...”

Woolf, kurgu ve kadin kavramlari üzerinde cesurca oynarken, ayaklari yere basan gerçekleri ustaca getirip okuyucunun önüne birakiyor. Ezeli hatalarin yükünü bir tarafa yikmak en kolayi gibi görünürken, yazar bu konuda ters köse yapiyor. Satirlar ilerledikçe temel soru, onlarca yeni soruya parçalaniyor, evriliyor ve bu sirada okuru da dönüsmeye zorluyor.

Okuyani çalismanin bir parçasi olmaya mecbur birakan, yer yer okuyanin iç sesine dönüsebilen ve vaat ettiginden çok daha fazlasini derinlemesine sunan bir kitapla karsi karsiyiz.