Modernitenin Sonunda Yeniden Vitoriayla

Modernitenin baslangicinda döneminin tartismasiz en büyük hukukçusu ve felsefecisi, Tabii Hak ve Iletisim kuraminin yaraticisi, modern tabii hukukun ve insan haklarinin ilk sistemli savunucusu, bazilarina göre uluslararasi hukukun fikir babasi, Altin Çag Salamanca Okulu’nun öncüsü, çagdaslarinin deyimiyle “Salamancali Socrates” ya da “Essiz Hoca” Francisco de Vitoria, zaman içinde yalnizca dünyanin bir felakete sürüklendigi dönemlerde hatirlanir oldu. Hep gündemde kalmasi gereken, Modernite kadar onun sonrasini da düsündüren, 500 yildir insanligi bedenin ve düsüncenin sinirsiz dolasimina dayali iletisimsel bir birliktelige, barisa, hosgörüye davet eden bu hukukçu-felsefeciyi ve eserini kitabin ilk bölümünde, ona atfedilen uluslararasi hukukçu kimligi ve bu kimligin sömürgecilikle iliskisini tartismaya açarak Cansu Muratoglu tanitiyor. Cemal Bâli Akal da Vitoria’yi onun gönderme yaptigi adlar ve kitaplar üzerinden anlamayi önerirken, Michel Villey ile Carl Schmitt’in düsünürü okuma-yorumlama tarzlarini sorguluyor.