Yetim

Bu gece birini öldürecegim. Kim oldugu fark etmeyecek. Kulagimi çekeni, ayagima çelme takani, kiçimi açikta birakani, yüzüme tüftüf atani, bana sidikli, bana aptal, bana moron, bana ezik diyeni, benim küçük parmagim terastaki oyun alaninda demirin arasina sikisip morardiginda hemen kosup acil yardim çagirmak yerine yüzüme katir gibi güleni. Önüme ilk çikani.
Yetimlik böyledir. Anan baban sagdir yine de yetimsindir. Su dünyaya firlatilmis da unutulmussun gibi. Hatirladiklarinda çok geç olabilir, o zamana kadar kaç cinayet islemis, kaç okulu kundaklamis, kaç evden kaçmissindir.
Hatice Meryem Yetim’i anlatiyor bu kez. Rüyalar gibi, masallar, cinaî romanlar gibi. Film gibi. Varligi zaten basli basina suç olan bu küçük kizla birlikte bütün o zorlu yolu katettiriyor bize. Karanlik yokuslardan, islak çarsaflardan, soguk avlulardan, arka bahçelerden geçiyoruz, degisip dönüsüyoruz. Yetimlik nedir, anliyoruz.