Mazarin Mavisi

“Pantolonunu çikartirken korku, heyecan kalbine vuruyordu. Aynali ahsap dolabin karsisina geçti. Yatagin ucuna oturup ayagini dizine koydu, çorabi yavas yavas giymeye basladi. Bir yandan da aynada kendini izliyordu. Tüyleri ürperiyordu. Bedeninden sanki baska bir canli çikiyor gibi hissediyordu.” Baslangiçta Tuna vardi. Dogmasi için adaklar adanan oglan çocugu Tuna, bir türlü sigamadigi bedenini babaevinde birakarak takildi bir tiyatro kumpanyasinin arkasina. Bir baska bedene dönüsmüstü artik, güzel sesli, güzel yüzlü Handan Kara’ya. Sonra Handan vardi. Polisin sevmedigi Beyoglu sokaklarinda, karakollar, hastaneler, tekinsiz gecelerle dolu bir hayattan sonra o da dönüsüverdi bir baska bedene. Dönüsümünü küçük bir varlikla taçlandirmak, onun sevgisiyle tamamlanabilmek için... Ve sonra Nurten vardi. Kocamustafapasa’da ogluna adadigi mütevazi bir hayati yasayip giden Nurten. Nurten’in ölmeye yatarken anlatacaklari ise, sevgiye, ölüme, ihanete, kisacasi her dönüsümün içinde barindirdigi korkunç sirlara dairdi.

Cem Kalender Mazarin Mavisi’nde Sansaryan Han’dan Beyoglu Küçük Bayram Sokagi’na uzanan bir Istanbul fotografina, etkileyici bir insan trajedisi yerlestiriyor.