Nohut Oda

Elini sürmedigi bahçe gözlerinin önünde yabana dönmüs, böylece kendisinden sonra ne hale gelecegini görmüstü. Gözü arkada kalmayacakti. Hayatta kalmayi basaranlar da bakacaklardi kendi baslarinin çaresine. Konusmustu hepsiyle. Anlatmisti uzun uzun. Insanla nebatat arasinda küslük olmazdi ya zaten. Anlarlardi onu. Bakarsin duvari asar da ormana karisirlardi, o zaman her sey çok daha kolay olurdu. Hem zaten onlara inanci büyüktü. Kurudu sanirdin, iki damla yagmurla, hop, yeniden yeserirlerdi.
Gidenler, gidenlerin geride biraktigi esyalar, kalanlar, kediler Içilen son çaylar, baska bir hayatin gölgesinde yasamaktan kurtulamayanlar, sonu getirilemeyen sevgiler Depremler, çatirdayan aileler, terk edilen evler Babalar, görüsürüz vaatlerine mahkûm edilmis tükenmislikler Anneler, kardesler ve çiçekler Yalnizliklar Ama en çok her seye inat küçücük anlara kök salan görkemsiz mutluluklar
Melisa Kesmez evlerin içinde, odalarin arasinda usul usul dolasirken, bir ayna tutuyor hayata: Hayatin kuytularini, o kuytularda yan yana yeseren nese ve kederi gösteren bir ayna.
Nohut Oda, incecik sizilarin, tatli gülümseyislerin kitabi