Hanımefendi Ve Hoş Köpekler

Önlügümü neden çikardim? Yataklari, dolaplari düzenlemeye, çarsaflari degistirmeye günler harcadim; sonra tekrar bozdum. Bazi satirlari, sözleri yeniden dizdim. Acaba suyun küfüyle kirlenen çama-sirlari yeniden asar miyim? Yoksa tüm bunlara bakmaktan baska bir sey yapmaz miyim? Arkama atar sakinlesirim. Henüz sikildigimi hissetmedigime göre ne kadar zaman geçtigini sormayacagim. Bu sessizlik çok fena ve mesrudur. O duvarlar -mutla-ka saglamdir-, saten kusak altinda görüyorum. Onlarla alay ediyorum. Kendime yalan söylüyorum. Ben körüm.- Telefonum çalmiyor… “Mimoza” söyle bana ne yapiyorsun? - “Mimoza”: Dikenden bir elbise dikiyo-rum, bosandigim erkege giymek için. Siyah gülüsten bilezikler. - Bosandigin erkek! Eski bir hatira. Aci bir hayat. Baharatsiz bir yemegin kalintilari. - “Mimoza”: Nereden biliyorsun? - Sözlerimi önemseme. Sadece onu çagir da bizimle otursun… Mekâna gelen yetiskin bir köpek. - “Mimoza”: Bosandigim erkek çocuktur. Oyuncagini pantolonunun cebinde tasir. Çok oyuncaklari var… Bu yer çok dar. - Ufuk dardir. Benim mekânim düsündügün her seyden daha genis… Çagir onu gelsin. Birak da hayatin uzun zaman atip durdugu parçalanmis bir hatirayi göreyim. Ona olanlar ne kadar da güzel… Mutsuzlugu ne kadar da güzel! Bosandigin erkek, beni onunla tanistir, ne kadar mutsuz oldugunu göreceksin. Ona “Hiç” ismini verecegim. O mutlaka hakkinda düsündügüm gibidir, annesinin memesini kaybeden, babasinin testisine bagimli olan bir bebek. Çok ceza gördü. Çok aç kaldi. Çok öldü. Tirnaklariyla asla açilmayacak olan bir yolu kazidi. Istirabinin sirri budur. Çagir onu gelsin, bizimle otursun. Belki o zaman sikildigimi hissederim de evime giderim. Yüzümü yikiyorum, her tarafimi suyla islatiyorum, iyilesmek için. Bakiyorum, hala bir resmimi göremiyorum. Siyah gölgelerle de olsa yüzümü resmedecek birine ihtiyacim var. Biraz insafa ihtiyacim var.